| …..Al snel lieten we het kleine Marble achter ons, en draaiden we een dirtroad op. Nou zeg, daarvoor hadden we geen tour hoeven te boeken, die dirtroad hadden we makkelijk met onze eigen Jeep kunnen rijden. Dachten we….. Niet veel later veranderde de kwaliteit van het wegdek en daarmee ook onze gedachten…. er zaten nu zo veel gaten en er lagen zo veel flinke keien, dat zelfs de stoere Jeep van Smitty alleen nog met een slakkengangetje verder kon. Kwam Smitty daarna ook nog met een quasi nonchalante vraag: “O ja, ik moet jullie nog wel vragen of jullie hoogtevrees hebben….”, om vervolgens meteen via een steil stukje, met een afgrond ernaast, naar beneden te rijden. “Nee hoor Smitty, we hebben geen hoogtevrees…” Al hobbelend en schuddend zijn we door het mooi Colorado-landschap verder gereden. We zagen diverse watervallen, met namen die niet heel erg Coloradiaans aandeden. Want zeg nou zelf, wie verwacht hier nu de Milwaukee Falls, de New York Falls of de Chicago Falls? Met een paar smeuiïge verhalen van Smitty als entertainment ging de rit ging lekker vlot, en voor we het wisten waren we ineens op de plek van bestemming aangeland. Daar was ie: de Crystal Mill! En zo’n moment is toch altijd weer even heel speciaal, als je zomaar in het echt iets voor je ziet wat je al zo vaak vanaf foto’s hebt bewonderd…… Wil je het volledige reisverslag lezen? Klik dan hier. |
